Het is al begonnen hoor.
Vanochtend om half 10 werden we wakker.
Nona bij ons in bed: “Ik wil warme melk”.
Zegt Josette: “Ze komen al om de 8 minuten”. Nou dan zal ik maar thuis blijven.
Nona had al een afspraak met Maria en Frans voor vandaag, dus die moet misschien bij oma blijven slapen.

Om 16:30 komt de verloskundige: “Nou, we zullen eens gaan kijken.”
Er is nog geen ontsluiting. Het mag allemaal wel een tandje regelmatiger en een tandje heftiger.
Om 19:30 schrijf ik al elke 3 minuten de tijd op een briefje. Josette heeft dan al heftige weeen.
“Zullen we maar weer ‘ns bellen?”

Leni, de verloskundige, vraagt wat Josette wil dat ze doet, want voor ‘n 3 minuten lacht Josette nog veel te veel.
Ze wil weten hoe ze er voor staat: is die pijn wel de moeite? Of zitten we nog steeds op 0 cm?
Het valt reuze mee en er is een bemoedigende 4 cm ontsluiting. Als de vliezen worden gebroken blijkt er ontlasting in het vruchtwater te zitten en moeten we dus naar het ziekenhuis.

Frans kan ons brengen en in de auto heeft Josette inmiddels weeen die echt doorzetten. Voor de ingang vragen we ons af of ze nog kan lopen, gelukkig gaat dat. Om half negen hangt ze weer aan de touwen vastgebonden in een bed, dat ziet er niet goed uit. Tot nu toe kon ze nog lopen en staan, dat ging haar veel beter af. Gelukkig blijft de meter aan het hoofdje van de baby plakken en kan ze naast het bed gaan staan.

Om half negen gaat ze toch weer naar bed, de weeen worden steeds heftiger en om kwart voor tien wil ze wel weer ‘ns weten wanneer het eens ophoudt, waar werken we naar toe? Tja, we weten het niet. Om 10 uur mag Josette van de verloskundige wat meer gaan persen en met veel brandende pijn komt langzaam het hoofdje tevoorschijn. Om half 11 is hij er helemaal uit en begint hij meteen te roepen.