Gisteren trakteerde Vern mij op een eerste echte glimlach. Niet zo’n afwezig, bescheiden trekje met de mondhoeken, maar een echte vette glimlach. Z’n hele gezicht deed mee: mondje wijd open, wangetjes gebold en oogjes een beetje dichtgeknepen. Het was kort, maar fantastisch om te zien. Z’n hele gezichtje lichtte op. Helaas zijn dit soort lachjes nog zeldzaam en laten ze zich nog niet zo makkelijk afdwingen. Maar soms, als je z’n lipje zachtjes beroerd of z’n wangetje kietelt, krijg je er zomaar een.
Schitterend!